Lode werkt als priester voor de Sint-Michielsbeweging en voor de pastorale eenheid Sint-Donatianus in Brugge. In de Europascouts is hij ieders vriend als Padre Lode. We laten onze rots in de branding graag aan het woord:
“Ik ontmoet bijzonder graag mensen, van hier of van andere landen. Mijn batterijen laad ik op in mijn tuin, met koken of fietsen in de natuur.In mijn vrije tijd ben ik echter dol op de Europascouts. De scouts zijn een welgekomen afwisseling voor het vele werk van de pastorale eenheid in Brugge en daarbuiten. In 2010 landde ik aan bij de groep in Brugge. Ik was onmiddellijk verkocht. Binnen de scouts hou ik erg van het openluchtleven en de verbondenheid met de natuur: constructies maken, koken op vuur, … Ik geniet daarbij enorm van avondwakes en van vieringen in open lucht. Ook de ceremoniën binnen de scouts vind ik vaak sterke momenten. Ik ben altijd heel blij wanneer jongeren vooruitgang maken, wanneer ze stappen kunnen zetten in hun scoutisme, maar ook in hun leven.“
Lode vertrouwt ons toe dat vele mensen niet van hem weten dat hij eigenlijk heel lang met een andere jeugdbeweging verbonden was. Als kind waren de Europascouts hem onbekend en was hij lid van de KSA in Kemmel (Heuvelland). Hij heeft zelfs een viertal jaar voor deze KSA gewerkt. Met deze ervaring op zak was zijn komst naar onze groep in Brugge meer dan een zegen.
Padre Lode geniet van het samenzijn in de scouts, zowel met de leiding als met de bevers, welpen, welpinnen, gidsen, verkenners, als de voortrekkers. “Binnen de Europascouts gebeuren grootse dingen. We trekken samen op, spelen, bouwen, genieten, … kortom we leven in gemeenschap met elkaar. In onze groep mag iedereen zichzelf zijn. We steunen elkaar om samen vooruit te geraken in ons leven.“
Als priester-scout in onze groep voelt hij zich tot slot gesterkt in zijn christelijke roeping: “Christen zijn is niet alleen op zondag naar de kerk gaan of bidden, maar is een hele levensstijl van liefde voor elkaar en liefde voor God. Europascouts steunen mij en vele jongeren. Samen groeien wij in ons geloof.“
Vandaag is onze leidster op de foto in het lichtblauw aan het woord. Zij hoedt onze welpinnen van de Europascouts.
“Dag iedereen, de leidster die op de foto de maat slaat, dat ben ik. Ik ben Roselien en in de Europascouts noemen ze mij Akela. Met de Europascouts ben ik dit jaar, al voor het zesde jaar op rij, de takleiding voor de welpinnen, de meisjes tussen 8-12 jaar.“
Roselien vertelt dat zij in haar vrije tijd dol is op Europascouts. Wat zij daarnaast nog bijzonder graag doet is muziek maken met iedereen die daar zin in heeft! Roselien blijkt bijzonder muzikaal; zij speelt viool en piano en zingt ook heel graag. “Wie weet kunnen we weer eens een orkestje maken met iedereen die een instrument speelt en samen een viering opluisteren“. Super, Akela, laat maar weten wanneer we verwacht zijn voor dit luisterspel. Jullie hebben alvast publiek.
Roselien droomt vervolgens nog wat luidop: “Mijn fijnste, leukste ervaring of wat me kippenvel bezorgde tijdens een activiteit van de Europascouts zijn o zo veel momenten! Mijn recentste herinnering gaat terug naar de laatste avond van het grote kamp, waar we met zijn allen na een fantastisch tijd bij de ondergaande zon samen een lied in canon zongen.“
Wat veel mensen niet van Akela weten is dat zij als kindertandarts een goede mondhygiëne zeer belangrijk vindt. Of, vraagt zij zich af: “heb ik dat toch wel al eens gezegd… of misschien al 2 keer … of toch al genoeg keer om het te onthouden ; )?“
Op de vraag waarom zij zo begeesterd is als leidster van de Europascouts besluit Akela in dit interview: “Ik wil zo graag de welpinnen laten proeven van het échte scoutsleven: met veel spel, vriendschap, coole scoutstechnieken maar vooral met heel veel plezier!”
Op gesprek met de leiding bijten Eliane en Karen de spits af en stellen zich voor. We laten hen aan het woord.
“Hallo, ik ben Eliane en ik ben Karen. Samen nemen wij dit jaar de leiding op bij de Gidsen. In de scouts noemen ze ons Fringilla en Midilli. Fringilla staat voor vink, een vrolijke zangvogel en Midilli is een klein paardje of pony.”
“Naast de scouts ben ik voornamelijk bezig met mijn studies” laat Eliane weten. “Ik studeer Pedagogische wetenschappen aan de Universiteit Gent. Daarnaast kan ik ook niet om mijn liefde voor muziek heen. Ik zing ontzettend graag en speel ook dwarsfluit. Tussendoor zet ik mij in bij de Sint – Michielsbeweging als fluitiste en verzorg ik regelmatig de voorzang.”
Karen begint dit jaar aan haar 1e jaar Biomedische wetenschappen in Leuven. Haar totemnaam getrouw vertelt zij: “Naast de gidsen is mijn grootste passie paarden. Je kan me in mijn vrije tijd elke dag en dan van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat in de stallen bij de paarden vinden.”
Karen Maenhoudt en Eliane Vandamme
Fringilla vervolgt: “Wat mij steeds terug aantrekt om naar de Europascouts te komen is de sfeer, het samen koken en genieten van de natuur. Wat mij een enorme energie geeft, zijn de weekends, maar vooral de kampen. Hier kijk ik elk jaar opnieuw naar uit ! De momenten die me elke keer opnieuw kippenvel bezorgen zijn de kampvuuravonden en de mooie zonsondergangen/opgangen.”
Midilli houdt ervan hoe in de scouts vriendschap, natuur en uitdaging samenkomen. “Mijn lievelingsmomenten zijn deze wanneer we met de hele compagnie ’s avonds rond het vuur zitten. Allemaal samen lachen, zingen en eten!”
Fringilla vult hier op aan dat zij als leiding de groep meisjes een fantastische tijd hoopt te bezorgen. Dit ziet zij niet enkel door spel en bepaalde ‘scoutstechnieken’ bij te leren, maar zij wil ook de pedagogie van de Europascouts doorgeven en de gidsen inspireren in het geloof. “Voor mij bracht de Europascouts veel rust en een ‘echte’ goede ontspanning tussen de studies door!” laat ze nog optekenen. “Wij hopen dat we de gidsen dit jaar veel kunnen bijleren en dat we een nog hechtere groep worden.” voegt Midilli hier tot slot nog aan toe.
Noteer in je agenda! Op 20 september zetten we alle remmen los en tuimelen we in het nieuwe werkjaar van de Europascouts en -gidsen in Brugge. Wij heten de nieuwkomer(tje)s in alle geledingen bijzonder welkom.
Onze kalender 2020-2021 met een blik op vele scoutsavonturen die ons wachten, is inmiddels beschikbaar op deze website.
Laat het duidelijk zijn voor de anciens. Onze startdag start ’s morgens. Nieuwe leden vervoegen ons ’s middags.
Ja u leest het goed. De Europascouts en gidsen Brugge zien het opnieuw helemaal zitten. Afspraak is 6 september 2020 in de Zandberg! Wij kijken er naar uit iedereen terug te zien. 12-plussers graag mondkapje op.
Het is misschien kort dag schreef troepleider Niels deze week naar mijn moeke. Of ik op scoutsweekend wilde? Ja natuurlijk wil ik dat! Ik denk zelfs dat Elisabeth uit mijn klas én welpin in onze troep het spijtig zal vinden als ze hoort dat ik nu al op weekend ga en zij niet. Vrijdagavond was ik heel de avond in de weer met het pakken van mijn rugzak. Nu is het zaterdag en het is zo ver.
Abraham en Sarah
Om 10 h stapt een grote horde Gentse welpen (europascoutsgent.be) van de trein in Brugge. We zijn met ons, vier Brugse welpen, toch wat overdonderd door deze grote groep. Met 25 zijn we nu, super leuk wordt dat. Ik stap samen met hen op de bus die me naar de boerderij van Hati, onze groepsleider Niels voert. Het welpenweekend start met het verhaal over Sarah en Abraham verteld door Vader Wolf van Gent. Ik luister aandachtig naar hoe zij op stap gaan naar een andere stad doorheen de woestijn langsheen een rivier die hen de weg toont. God praat met Abraham en Abraham installeert altaren op twee bergen. Wat verder beslist hij zijn huis te zetten. Het is een speciaal verhaal. Op het einde kom ik te weten dat Abraham en Sarah evenveel nakomelingen zullen krijgen als er sterren aan de hemel staan of zandkorrels op het strand zijn. Dat lijkt me echt veel.
Kunst met de k van klei
Het verhaal is afgerond en we krijgen tijd voor een knutselmomentje. Joehoe, we maken beeldjes uit klei. Het zijn weliswaar geen grote beeldjes hoor, eigenlijk gewoon hele kleine. Oei, er loopt wat fout. Mijn beeldje staat op een boordje maar valt er plots af. Een voet verplettert het en het dunne beeldje valt pardoes tussen de tralie van de stalvloer. Ik ben het kwijt.
Diebe, diebe, diep…
De honger leidt mijn aandacht af en met iedereen gaan we aan tafel voor onze picknick. Ik eet mijn heerlijke chocoladekoek die ik deze ochtend nog snel bij de bakker ging halen. De welpen in Gent verrassen mij met hun liedje tijdens de maaltijd. Ik vraag me de hele tijd af wat het laatste woord is. Misschien dat iemand het me kan vertellen: ‘Diebe, diebe, diep, hap, hap, hap, eerst de soep en dan de pap, anders word je veel te slap, en dan val je van de trap, met een spijker in je gat (oei niet zo netjes) …’ ja wat komt daar nu eigenlijk achter, dat woord versta ik echt niet.
Zeeslag op het weiland?
Ha, eindelijk gaan we op stap in de boerderij zelf om de koetjes te bezien. Eén koe kreeg zelf gisteren een kalfje en dat kalfje is nu één dag oud. Wat is dat super schattig. Het bezoek aan de dieren gaat het grote middagspel vooraf. ‘Grote Jacht’ heet dit spel. Ik herken al vrij snel dat het spel verloopt als het spelletje zeeslag thuis, maar de spelregels zijn toch nog iets anders. We worden over twee ploegen verdeeld en krijgen elk een groot blad karton met hokjes ingedeeld. In de kolom staat abcdef en in de rij 123456. Ik mag met mijn team onze boten verstoppen op het blad. Ik trippel vol ongeduld om te starten met spelen. Iedere welp krijgt een leventje. Wat zijn die leventjes klein. Ik steek het mijne in mijn jaszak om het zeker niet te verliezen. Ik ben de groene ploeg, je weet wel, groen is mijn lievelingskleur. De andere ploeg is de rode ploeg. Ik loop holderdebolder het veld op om een tegenspeler zijn rode das, die als een staart aan zijn broek hangt, er uit te trekken. We kiezen of we het spelletje blad-steen-schaar spelen, of het spelletje hanengevecht. Dat laatste gevecht is op één been, de armen gekruist, tegen mekaar opspringen. Wie het eerste beide voeten op de grond zet is verloren en geeft zijn leventje af. Ik vecht tegen Julian en win. Wat later vecht ik ook tegen Matthijs. Tijdens het hanengevecht glijdt zelfs hij uit en zijn twee voeten raken de grond, gewonnen! Ik verlies ook. Ik zit hierdoor zonder leventje en moet er een nieuwtje halen. Om een nieuw leventje te krijgen moet ik een grapje aan Ka en Balou vertellen. Dit is voor mij een makkie: ‘ken je het verhaal van jantje die samen met zijn mama bij de bakker gaat en van de bakker een koekje krijgt, waarop zijn mama zegt, hewel, Jantje wat zeg je nu, waarop Jantje… krijg ik er nog eentje’. Mijn tweede mopje is ook super: ‘drie mannen gaan naar de jungle, de ene heeft een lang mes, de tweede heeft een geweer en de laatste heeft een portier van een auto bij zich. Vragen de twee aan de derde waarom hij in de jungle die autodeur meeneemt, waarop de derde antwoordt: als er gevaarlijke dieren zijn dan draai ik het raampje dicht.’Ik slaag er in om naar de overkant van de weide te lopen. Ik tik de leider met het grote kartonpapier en ruil mijn leventje in. Ik waag een gokje om een hokje waar een boot ligt te raken. En weet je, mijn ploeg treft als eerste alle boten. Wat ben ik blij.
Melken, melken, Anne-Marie-Marie-Katrien
De tijd gaat snel vooruit. Het is niet alleen avondeten maar ook de koeien worden gemolken. Er is een koe bij die terwijl we kijken plots pipi doet op een vlakke plaat. De pipi pletst in de lucht en ik kan deze net ontwijken. Neen, neen, de pipi was gelukkig niet op mij. Er worden wat taken verdeeld. Het bruine nest gaat aan de afwas. De witte horde ruimt het hol op waar we vanavond gaan slapen. De overige twee nesten waaronder het mijne bereiden de avondwake voor. Er is een korte weg door de koeienstal en een lange weg er omheen. Niet iedereen is zo enthousiast van de koeien als ik. Ik volg ze dan maar over het langere eind om houtblokken voor het avondvuur te halen.
Wake
Opgewarmd zit ik hier nu aan de wake en kijk verrukt naar de verschillende optredens. Het ene nest brengt een verhaal waarbij de welpen allemaal andere poses innemen. Een tweede nest werkt met zwarte schaduwen achter een wit doek. Ik maak met mijn nest deel uit van het levende schilderij over Mowgli die terugkeert naar de mensenwereld. Matthijs, de aap in het verhaal is blij dat Mowgli eindelijk vertrekt. Ik als Akela begrijp niet goed waarom Mowgli naar de mensen terug moet. Julian, Baheera vindt tot slot niet, dat het goed is dat Mowgli naar die stomme saaie mensenwereld weggaat. Vol plezier kruip ik mijn slaapzak in. We liggen in de varkensstal, echt waar, maar dan zonder echte varkens, of vergis ik me. Er rolt een welp van Gent slapend over mij heen en belandt op mijn matje. Wij wisselen zo van slaapplekje maar dat vind ik niet erg.
Zondagsmis in varkensstal
Weet je, ik zal vandaag, zondag, thuis niet meer naar de mis moeten. Padre Lode van Brugge komt langs en vindt de varkenstal de geknipte ruimte om er samen de mis te vieren. Tussen de mis en het middageten volgen er een aantal leuke en minder leuke spelletjes. We spelen detective, dokter Knobbel en Ninja. Erna vechten we een eigen spel uit met onze das tegen mekaar. We zwiepen die das zodanig op onze blote kuiten zodat het toch wel wat pijn doet. Boterhammen als middageten verzachten die pijn. Na de middag spelen we tot slot het spel ‘pang, pang’. Iedereen staat in een kring en in het midden van de cirkel mikt iemand al rond draaiend naar één persoon in de cirkel. De persoon op wie gemikt wordt kan zich bukken, zijn beide buren moeten snel ronddraaien en als eerste pang zeggen. Hoe het spel precies verloopt kan ik moeilijk uitleggen. In ieder geval weet ik dat er veel doden vallen, en telkens er nieuwe slachtoffers vallen moeten de mensen die niet dood zijn verder in de kring ronddraaien en mekaar luidop neer-‘pangen’. Dit spel gaat door tot twee personen overblijven. Zij staan dan rug aan rug en duelleren met elkaar.
Pompen
Wat na het opruimen – met dank aan Matthias voor het oprollen van mijn slaapmatje – ook overblijft zijn verloren voorwerpen. Ik ben niets kwijt en kijk geamuseerd toe hoe de leiding de gevonden voorwerpen triomfantelijk toont. Ik vraag me af, of ik, mocht ik mijn spulletjes kwijt zijn, zou zeggen dat het van mij is. Pas als ik 5 keer pomp, krijg ik het maar terug van de leiding en ik weet nog niet hoe dat moet.
Directrice Nathalie Clerckx Zonnetuin en burgemeester Dirk De Fauw
Ik stond deze ochtend bijzonder vroeg op. Om kwart over zeven was ik al verwacht aan de schoolpoort. De vierde klassen van mijn school de Zonnetuin hadden het plan opgevat om met zijn allen samen de ochtend van de dag van de jeugdbewegingen in te zetten. Ik had dus geluk. Zus Elisa keek wat sip, zij mocht met zus Hannah en broer Wouter immers niet mee op stap. Voor hen was de uniformdag enkel binnen de school(m)uren.
Het was nog pikdonker toen we ons naar de achterzijde van het station in Brugge begaven. Op het plein aangekomen overdonderden de ritmische muziek en de priemende laserstralen me helemaal. Omdat ik met de klas er heen ging kreeg ik een extra groene das rond de nek. Mijn school de Zonnetuin had zo voor de gelegenheid een nieuwe jeugdgroep opgericht: de groenkapjes. Maar zoals je kan zien, ik bleef herkenbaar als Europascout dankzij mijn pull, baret en gele sjaaltje. Bij de aankomst liepen we pardoes onze burgemeester tegen het lijf. Uiteraard ging ik als Europascout samen met hem op de foto. De directrice nam eveneens een burgemeesterselfie. We kregen vervolgens allemaal een koffiekoek en een chocomelkje. De koek vond ik echt lekker.
Misschien vraag jij je al een hele tijd af waarom ik nu net daar en met de lagere school aanwezig was. Piepjong waren wij, als klasje tussen al die grote jongens en meisjes van de vele jeugdbewegingen uit het Brugse. Ikzelf krijg les van meester Stijn. Meester Ben eveneens van het vierde studiejaar, waar ik ook wel af en toe bij zit, was deze ochtend de uitverkoren plaatjesdraaier van dienst. Samen met zijn vriend vormt hij het dj duo Cassablanca. Beiden zijn grote KSA mensen. Toen hij ons zag riep hij luidkeels door de micro “goedemorgen Zonnetuin”. Op zijn tonen en ritme van de muziek bleef niemand stilstaan. Wij dansten tot de zon achter de wolken opkwam. Ik zat zelfs een paar keer op de schouders van mijn vake. De laserstralen flitsten als een echt plafond in alle kleuren boven mijn hoofd. Er waren twee grote schermen en de camera’s brachten voortdurend dansende jongeren in beeld. Zelfs ik, ben er in geslaagd tot twee maal toe op de grote schermen links en rechts van het podium te komen. Dat was super leuk. Het hele plein kon mij zien.
Meester Ben met sjaal, DJ Cassablanca
Dat was wel belangrijk, want als ik zo rond keek zag ik dat ik als Europascout daar helemaal alleen stond. Net zoals in de school zag 3/4de van het plein bleekblauw van de kleuren van de KSA. De overige scouts op school tellen zowat 1/5de leden en de Chiro nog wat minder. Maar één iets hebben zij niet en wij wel. Ik vind ons uniform gewoon mooier. Op school zijn we gelukkig al een tijdje niet meer alleen. Dankzij Ella ons nieuwe bevertje van het eerste studiejaar tellen we nu al 6 Europascoutsleden. Op naar het 7de Zonnetuinlid.
Stilaan werd het licht en rond kwart over acht, verscheen de boodschap dat iedereen zich tijdig naar de school diende te begeven om de lessen bij te wonen. Mijn vake stapte op de trein richting Gent en meester Ben kwam van zijn podium om zijn enthousiasme van het ochtendgloren verder met ons in klas te delen,
INDRUK WEKKEND, Sarah
P.S. Ik ben alvast benieuwd naar jullie foto’s en ervaringen van Uniformdag2019, tot zaterdag, en wie weet sta ik volgend jaar niet meer alleen als Europascout op het stationsplein, dan dansen we samen!
Op de avond van Allerheiligen kun je op de begraafplaats van
Ver-Assebroek (bij Brugge) een stemmig verlicht parcours volgen. Bij een 10-tal
haltes wordt op diverse manieren stilgestaan bij afscheid en rouw.
Er is poëzie en zang, aandacht voor rouwrituelen binnen verschillende
levensbeschouwingen en er wordt stilgestaan bij uiteenlopende aspecten van
leven en dood, vanuit andere invalshoeken dan alleen de gebruikelijke.
1 november, van 18 tot 20 uur
Wij engageren ons als Europascouts, in scoutsuniform, voor dit evenement van de Pastorale eenheid St.-Trudo Assebroek. De leiding van gidsen en verkenners trommelen iedereen op om te helpen bij het plaatsen van de kaarsen langs het parcours op het kerkhof van Ver-Assebroek, het aansteken van de kaarsen en nadien het doven en terugplaatsen.
